De sleutelfiguren van
Carina Benninga
Hoe wordt een manager en ondernemer wie hij of zij is? Vaak is het een kwestie van de mensen die je tegenkomt waarna er iets bijzonders gebeurt. Het gaat dan om sleutelpersonen. Dat kunnen leuke mensen zijn, etters, inspiratiepersonen, bazen of juist de fietsenmaker om de hoek. Wie waren de personen in het leven en werk die de richting van de carrière bepaald hebben van ex-hockeyster loopbaanadviseur Carina Benninga?
Koos de Wilt voor MT
Vriendschap
Door het kampverleden van mijn moeder, die nu tachtig is, ben ik opgegroeid met een natuurlijke overlevingsdrang. Overlevingsdrang heeft ook een negatieve kant. Het is ballast en dwangmatig en je leeft minder vrij. Ik had geleerd braaf en gehoorzaam te zijn. Ik had nooit bedacht dat ik dat niet hoef te zijn. Nooit meegemaakt dat iemand gewoon naar mij luisterde, over dingen praatte waarover ik nog niet wist wat ik ermee moest. Ik ging gewoon door. Als hockeyster gaat het ook om winnen, presteren en als je wint is de wereld je vriend, dacht ik. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Ik weet nog dat ik met mijn aanvoerder bij HGC, Nettie van Maasakker, toen nog Nettie Huitker, ben gaan eten bij Graaf Floris in Muiden. Ik speelde tophockey en studeerde rechten en dat ging goed, maar ik was ook verliefd op iemand die ook verliefd was op mij. De ene dag werd ik opgehemeld en de volgende dag werd ik gedumpt. Ik moest onze relatie geheim houden en was een soort speelbal en liet dat allemaal maar gebeuren. Ik aanvaarde dat als realiteit. Ik kon overleven en knokken, maar ik had geen idee hoe ik daar mee om moest gaan. Het ene moment kon ik heel erg blij zijn en het volgende moment moest ik huilen. We kregen een enorm bord op tafel en Nettie vroeg plompverloren: ‘Als je me nu niet vertelt wat er me je aan de hand is, weet ik niet hoe ik je vriendin kan zijn’.
'Als je me nu niet vertelt wat er met je aan de hand is, weet ik niet hoe ik je vriendin kan zijn.'
Mijn tranen biggelde over mijn wangen en ik vertelde haar alles. Door Nettie heb ik mogen ervaren dat vriendschap niet alleen bij elkaar komen is en grapjes maken, maar zij heeft mij een tijdlang iedere week gezien om met me te praten. Terwijl zij in die tijd echt wel wat wel wat anders te doen had met jonge kinderen en een man die net accountant was geworden. Maar ze deed het met hart en ziel. Ze had geen oordeel over mij en liet mij vrij denken. Ik had geleerd mijn best te doen, te studeren en in het veld mijn mannetje te dekken. Doen wat ik moest doen en niet zeuren. Nettie leerde mij een aantal spelregels over het leven. Ze leerde mij te accepteren wie ik was en wat vriendschap is.
Vertrouwen
Het landskampioenschap ging eind jaren tachtig bij de dames altijd tussen Amsterdam en het Wassenaarse HGC. Na mijn HGC-tijd speelde ik voor Amsterdam en in 1988 werd HGC kampioen nadat ik namens Amsterdam een strafbal had gemist in de laatste wedstrijd. Twee weken later werd er om de Europa Cup gespeeld op Bloemendaal. Zowel HGC en Amsterdam deden daaraan mee. Het was prachtig weer dat weekend en met duizenden tegelijk waren de toeschouwers toegestroomd. In de groepsfase stonden we tegenover elkaar en dit keer wonnen wij met 4-1. Ik moest ook een van de strafballen doen van mijn coach Joep Brenninkmeijer. Dat gaf enorm vertrouwen en de revanche was compleet.
Joep lukt het mij in mijn kracht te zetten.
Later wonnen we ook de finale van een Russisch team met 4-0. Ik werd uitgeroepen tot de beste speler van het toernooi, de beste speler van Europa. Joep was geen groot tacticus, maar een huisarts die coach werd. Maar hij geloofde in mij. Ik speelde toen ook in het Nederlands elftal, maar daar presteerde ik naar verhouding minder. Dat kwam doordat ik bij het Nederlands elftal te horen kreeg wat ik niet kon. Gijs van Heumen heeft mij als speler beter gemaakt, maar Joep mij als leider geïnspireerd. Joep zag de potentie in mij en het lukte hem mij in mijn kracht te zetten. ‘Carina pakt het wel op’, zei hij. Joep gaf het team de opdracht in dienst van mij te spelen. En ik kon die kar trekken. Op vertrouwen en kracht.
Curriculum Vitae
Carina Benninga Geboren: 1962 in Leiden
1981-1987: Nederlands Recht, Universiteit van Amsterdam
1982-1992: speler en aanvoerder Nederlands dameshockeyteam. Olympisch goud, brons; 2x WK goud; 2x EK goud; Vlaggendrager Openingsceremonie Olympische Spelen
1988-1992: Alons & Partners, Organisatie Adviesbureau, Den Haag
1998: adviseur, trainer en coach van het nationale dameshockeyteam Verenigde Staten. Brons bij WK 1994
1998-heden: sinds 1998 werkzaam en sinds 2002 directeur van Van Ede & Partners, Amsterdam. Tevens coach, loopbaanadviseur en trainer. Benninga heeft een partner en twee kinderen.
sinds 1994: eigen bedrijf het in teamontwikkeling en leiderschapsvraagstukken in organisaties, Carina Benninga, Coaching & Consulting
Vrijheid
Mijn filosofie was lange tijd: leun maar op mij, ik kan het wel aan. Als aanvoeder en later ook als coach. Maar het gevolg was dat ik als coach mijn team niet leerde volledig hun eigen verantwoordelijkheid te nemen in het veld. Ik nam die verantwoordelijkheid wel en dat trok ik toen ook, maar soms bleven de prestaties achter. En het gevolg was dat meer stress had dan nodig en daar wilde ik op een gegeven moment van af. Voor de start van het nieuwe seizoen ben ik toen een cursus gaan waar een paar vrienden van hadden gezegd dat ik die móest doen. De cursus begon dat ik iets moest inleveren waaraan ik gehecht was. Ik had ze sinds mijn vijftiende altijd, waar ik ook was, mijn hardloopschoenen bij me. Als ik mij even niet goed voelde in mijn hoofd, ging ik rennen en voelde ik mij weer beter. ‘Who would you be without your running shoes?’, gaf Byron Katie mij als opdracht mee. Ik moest een week zonder schoenen zijn. Ik kon niet wegrennen en ben zo helemaal in het programma geweest. Katie deed mij inzien dat we allemaal leven in een wereld van overtuigingen die we simpelweg maar aannemen en ons leven laten bepalen. Die gedachten remmen in veel situaties.
Door de realiteit te aanvaarden zoals deze is kunnen we een onvoorstelbare vrijheid en vrede ervaren.
Katie leerde mij voor het eerst in mijn leven mensen en situaties echt te doorgronden en los te komen van oordelen en overtuigingen die ik had. Ik leerde situaties en mensen van binnenuit kennen en dat is feitelijk mijn werk geworden. Bij organisaties kom ik ook niet even vertellen hoe het moet, maar luister ik vooral om daardoor beter te begrijpen. In plaats van hopeloos proberen de wereld aan te passen aan onze gedachten over hoe het ‘zou moeten’ zijn, kunnen we deze gedachten onderzoeken. En door de realiteit te aanvaarden zoals deze is kunnen we een onvoorstelbare vrijheid en vrede ervaren. Dat klinkt heel simpel, maar het werkt. Voor jezelf en in organisaties. Op een gegeven moment hoorde ik dat Katie naar Israel ging en heb haar toen gevraagd of ik mee mocht. Dat kon. Ik zat voortdurend achter de schermen en zag dat ze precies dezelfde voor en achter het scherm was. Het was geen pose. Ze maakt geen onderscheid tussen mensen. Of het nu een zwerver is of de koningin. Ik heb werkelijk meegemaakt dat ze, toen ze hier in Amsterdam op bezoek was, een zwerver in het Vondelpark een hug gaf en vroeg of hij zin had om mee te eten. Ze had oprecht op geen enkele manier last van overtuigingen en remmingen. Ik heb later ook nog een keer bij haar gelogeerd in Los Angeles. Daar zag ik dat haar huis altijd open stond, niets was op slot. ‘I’ve got nothing to lose’, zei ze. In haar werk en privé zei ze steeds alles wat ze vond, maar dan alles in liefde. Dat geeft zo’n gevoel van vrijheid!