‘Het gaat uiteindelijk altijd
om de lange termijn’
Attractieparkondernemer Philip van Zuylen van Nijevelt over zijn vader

IK BEN OPGEGROEID OP HET LANDGOED DAT AL GENERATIES IN DE FAMILIE ZIT en dat mijn vader heeft omgevormd tot attractiepark Duinrell. Als kind onderhielden mijn broer en ik samen met onze vader het bos- en duingebied. Een jongensdroom was het om samen met mijn vader met tractoren en motorzagen te kunnen werken. Ik had het zelf helemaal niet door, maar iedereen om mij heen ging er eigenlijk van uit dat ik uiteindelijk ook Duinrell zou gaan doen. Ik was vereerd toen mijn vader uiteindelijk ook vroeg of ik in het bedrijf wilde komen. Ik zag ertegen op om dat aan mijn baas bij Lombard Odier te vertellen, maar hij bleek daar al vanuit te gaan dat dat zou gebeuren. Mijn broer Roderick is ook in het bedrijf gekomen en samen leiden we nu het park. Ik ben er onwijs trots op dat ik met mijn eigen broer een bedrijf kan hebben en misschien later met onze kinderen!

​

‘Het is buitengewoon inspirerend om iemand helemaal op gevoel te zien ondernemen!’

 

MIJN VADER ZEGT ALTIJD DAT JE MOET BLIJVEN INVESTEREN OOK AL GAAT HET WAT MINDER. Je moet als attractiepark blijven vernieuwen. Dat druist af en toe in wat je op korte termijn zou willen doen. Maar in onze familie denken we altijd over generaties. Dit landgoed is ooit verworven door Rotterdamse industriëlen als buitenverblijf en door vererving in handen gekomen van mijn grootmoeder, Constance gravin van Zuylen van Nijevelt - baronesse van Pallandt. Een heel leuk en heel origineel mens, maar niet echt zakelijk. Haar man, mijn grootvader Philip van Zuylen van Nijevelt was het die, om minder successie- en vermogensbelasting te betalen, het landgoed open ging stellen voor publiek. Toen hij de bekende motorracer Piet Knijnenburg stiekem op zijn terrein zag trainen, kwam hij op het idee om belangrijke motorraces te gaan organiseren op het landgoed. Ook deed hij op de duinen zijn ski’s onder op de natte naalden van de zeedennen. Dat werd de eerste kunstskibaan van Nederland.

​

GROOTVADER WERD OP EEN VAN DE EERSTE DAGEN VAN DE OORLOG DOODGESCHOTEN OP ZIJN  EIGEN LANDGOED. Mijn grootmoeder dreigde eind jaren vijftig in zee te gaan met een projectontwikkelaar die ze ontmaskerde toen hij personeel begon af te pikken. Mijn vader was daar wel blij mee, want die had andere plannen met het landgoed. Hij was net zo’n onorthodoxe ondernemer als zijn vader. Een camping en pretpark beginnen op je landgoed was natuurlijk not done, maar dat heeft mijn vader nooit in de weg gezeten.

Hij is een echte ondernemer en voor zaken die te maken hebben met bestemmingsplan en vergunningen trajecten, vragen mijn broer en ik altijd zijn advies. Uitgebreide gesprekken hebben we nooit. We zien elkaar immers elke dag. Functioneringsgesprekken heeft hij dus ook nooit gedaan. ‘Als ik vind dat iemand iets goed doet, of juist niet, dan ga ik daar niet een jaar voor wachten om dat te vertellen. Maar heel goed dat jullie dat doen. Dat hoort bij de nieuwe tijd’, zegt ie dan.

​

MIJN VADER IS NU 84, MAAR HIJ HEEFT EEN JONGE GEEST. Al in 1962 had hij in een groen schoolschriftje opgeschreven wat hij wilde met het landgoed en dat blijkt nog steeds visionair. Hij heeft in 1984 het Tikibad, het eerste overdekte waterpark van Nederland, laten bouwen voor twee keer de jaaropzet. ‘Ik vind het leuk, dus het wordt een succes’, zei hij. Wat de markt ervan vond en waar het break even point lag interesseerde hem niet. Het is buitengewoon inspirerend om iemand helemaal op gevoel te zien ondernemen! Hoeveel bezoekers er zijn en hoeveel de investering is voor een nieuwe attractie, daar is ie geïnteresseerd in. Continuïteit is het sleutelwoord.

​

[2014]

​

​